U istoriji umetnosti naziv minimalizam prvi put je upotrebila kritičarka Barbara Ros sredinom 1960-tih. Naslov njenog uticajnog članka "ABC umetnosti", iz oktobra 1965 u časopisu “Umetnost u Americi”, nije se održao kao naziv za tu vrstu umetnost, ali je ona u tom članku pominjala i postojanje umetnosti ogoljene na “minimum”. Taj izraz, minimalizam, podrazumeva modernistički cilj tog pokreta da svede sliku i skulpturu na suštinsko, u ovom slučaju na esencijalnu srž geometrijske apstrakcije. Prvenstveno potičući iz konstruktivizma ranog 20. veka, minimalizam je bio pod jakim uticajem čistih i strogih radova poratnih umetnika Barnetta Newmana, Ada Reinhardta i Davida Smitha. Minimalizam je prvi umetnički pokret medjunarodnog značaja kome su pioniri isključivo umetnici rodjeni u Americi.
Minimalističko slikarstvo eliminisalo je reprezentativni izraz i iluzionistički piktoralni prostor u korist jedne jedinstvene predstave, često komponovane od manjih delova složenih po šablonu. Iako ima tendenciju ka matematički sredjenoj kompoziciji, minimalističke slike su raznovrsne; od evociranja uzvišenosti na skoro monohromatskim platnima Agnese Martin ili Roberta Rymana do škrtih i rigoroznih eseja iz geometrije Roberta Mangolda ili Bricea Mardena.
Minimalistička umetnost se uopšte odlikuje preciznim, oštro oivičenim, jedinstvenim geometrijskim oblicima; napregnute površi boje – obično hladni prelivi komercijalno pomešanih boja, ponekad tek jedna jedina boja; nehijerarhijske, matematičji pravilne kompozicije, često zasnovane na šablonskoj osnovi; redukcija do čisto samoreferentnog oblika, ispražnjenog od svih spoljnih referenci; anonimna površna pojavnost, bez ikakvog gestovnog pregibanja.
Minimalizam se češće povezuje sa skulpturom nego slikarstvom. Minimalistička skulptura takodje eliminiše reprezentativni izraz, a ponekad i sam dodir umetnika. Industrijski proizvedeni i tipizirani, ovakvi elementarni geometrijski oblici nazvani su i primarnim strukturama, po uticajnoj izložbi istog naziva koju je organizovao Kynaston McShine u njujorškom Jevrejskom muzeju 1966. godine.
Predani idealu stvaranja novih formi, ne želeći da recikliraju stare, minimalistički skulptori želeli su da prevazidju proizvodjenje tek umetničkih predmeta pravljenjem trodimenzionalnih radova koji premošćuju granicu izmedju umetnosti i svakodnevnog sveta. Kocke Roberta Morrisa nalik kutijama, ploče Donalda Judda kao police, sve je to ličilo na slične geometrijske forme tada savremenog stilskog pravca u arhitekturi i kasno- modernog unutrašnjeg dizajna. Iako su pokušavali da prodru u urbanu sredinu, publika ih je smatrala neprihvatljivima. Ironija je da minimalizam postaje omiljeni stil grupnih izložbi tokom 1970-tih, u isto vreme kad je glatka staklena arhitektura počela da simbolizuje korporativnu moć kasne moderne.
Minimalizam je dominirao umetnošću kasnih 1960-tih, na isti suvereni način kao i apstraktni eskpresionizam pedesetih. A gledani iz jedne šire istorijske perspektive minimalizam je bio poslednji pravi modernistički stila. U sedamdesetim i osamdesetim godinama nijedan slikarski stil neće imati takvu dominaciju.
Zbog formalnih odlika, minimalizam su još nazivali ABC umetnost, hladna umetnost, pop bez slika, literalistička umetnost, objektna ili umetnost primarne strukture. Sa pop artom deli odbacivanje artističke subjektivnosti, a u svoj dubini posedovao je i herojski gest apstraktnog ekspresionizma.
Značajni autori ovog stila su;
Нема коментара:
Постави коментар