Italijanski kritičar Bonito Achille Oliva je skovao termin transavangarda kako bi opisao novi umetnički stil koji radikalno odbacuje poetiku minimalne i konceptualne umetnosti i pokušava da povrati emociju – naročito zadovoljstvo slikanja koje je u sedamdesetim godinama bilo gotovo prognano iz slikarstva.
Oživljavajuci figuraciju i simbolizam, ova grupa umetnika, koja se istakla tokom 80-tih, težila je je da povrati mit, tajnu i čaroliju savremenoj umetnosti. Transavangarda je u osnovi, kako ističe Ješa Denegri sažimajući shvatanja Olive, "internacionalni umetnički pokret koji se rađa u Italiji u drugoj polovini sedamdesetih godina i koji predstvalja prevazilaženje avangardne dogme, tj. avangarde shvaćene kao optimističke eksperimentacije sa novim tehnikama i metraijalima, organizovane na veri u linearni razvoj istorije, pa tako i umetnosti, od istorijskih avangardi s početka veka do naših dana. Prevazilazeći ideologiju jezičkog darvinizma, umetnici obnavljaju smisao manuelnosti, subjektivnosti i ponovo uvode kategorije slikarstva, skulpture i crteža. Ovaj rad na ponovnom zasnivanju umetnosti koja deluje na manirističkim principima citiranja temelji se na kulturnom nomadizmu i stilističkom eklektizmu. Daleki i bliski jezici, apstarktni i figurativni, internacionalni i autohtoni, eksperimentalni i tradicionalni, učeni i popularni, sustiču se u jednom delu koje umetničke stilove koristi kao ready-made, zapravo kao forme pronađene u sećanju i slobodno prenete u delo. Nakon prve faze "vruće transavangarde", u drugoj polovini osamdesetih javlja se "hladna transavangarda" prožeta istim reciklažnim i dekonstruktivističkim mentalitetom i primenjena na objekte umetnosti nastale u prostoru svakodnevice. Rekonverzija, reciklaža i asamblaž, stavljeni u službu "blagog projekta" (progetto dolce) jeste jezički poredak sav unutar dela, a ne utopistički projektovan ka vani, u socijalno. Umetnik vrši čin neutralizacije, pomoću jedne nove estetike pogleda čisti umetnički predmet od egzistencijalnih nimbusa života i poslovičnih nimbusa umetnosti".
Umetnici koji pripadaju ovoj novoj figuraciji su Italijani: Sandro Kija, Frančesko Klemente, Enco Kuki, Nikola De Marija i Mimo Paladino (Sandro Chia, Francesco Clemente, Enzo Cucchi, Nicola De Maria, Mimmo Paladino).
Ova obnova čistog slikarstva u Velikoj Britaniji je nazvana New Painting, u Nemačkoj New Wilden i Neo-Expressionism u Americi Neo-Expressionism i New Image, u Srbiji Nova slika. Zajednički pojam za sve ove oblike obnove tradicionalnog slikarstva je neo-ekspresionizam.
Detaljnije u katalogu izdavačke kuće: Art Press
Нема коментара:
Постави коментар