Neoekspresionizam

 

 

Neoekspresionizam je umetnički pokret i to pretežno slikarski koji je postao dominantan na umetničkoj sceni Evrope i Amerike početkom i sredinom 80-tih. Neoekspresionizam je okupljao šaroliku skupinu mladih umetnika koji su se vratili slikanju ljudskog tela i drugih prepoznatljivih predmeta i to kao reakcija na hermetične visoko intelektualizovane apstraktne proizvode 70-tih godina. Pokret je povezan sa dilerima i galeristima, a donekle su ga i svojom agresivnom metodom medijske promocije i marketinga stvorile same galerije i kritičari.

Neoekspresionističke slike, mada naizgled raznorodne, poseduju izvesne zajedničke odlike: odbacivanje tradicionalnih standarda kompozicije; ambivalentan i često gorak emocionalan ton koji odslikava sumoran gradski život i njegove vrednosti; opšte zanemarivanje i nebriga za piktoralnu idealizaciju; korišćenje živahnog ali uznemiravajućeg sklada banalnih boja; kao i istovremeno napeta i razigrana prezentacija objekata na primitivistički način kojim se prenosi osećaj unutrašnjeg nemira, napetosti, otudjenja i dvosmislenosti. Neoekspresionizam je bio kontroverzan kako po kvalitetu produkata tako i po komercijalizovanim aspektima njegove prezentacije publici.

Istaknuti umetnici ovog pokreta bili su Šnabel, Seli, Fišl, Rotenberg, Borofski, Baskijat u Sjedinjenim Američkim Državama, Kifer, Penk, Imendorf, Liperc, Midendorf, Dokupil, sa prethodnicima Polkeom, Rihterom, Bazelicom i Kipenbergerom u Nemačkoj, Anzinger u Austriji, Daniels u Holandiji, Barćelo i Sicilija u Španiji, Kirkebi u Danskoj, i Sandro Kija, Frančesko Klemente, Enco Kuki, Nikola De Marija i Mimo Paladino u Italiji.

Ova obnova čistog slikarstva u Velikoj Britaniji je nazvana New Painting, u Nemačkoj New Wilden i Neo-Expressionism u Americi Neo-Expressionism i New Image, u Srbiji Nova slika. Zajednički pojam za sve ove oblike obnove tradicionalnog slikarstva je neo-ekspresionizam.