Početkom osamdesetih godina XX veka već je sasvim jasno mogla da se uoči jedna specifična temeljna reakcija u odnosu na dominatne Milimalističke i Konceptualističke tendencije u savremenoj umetnosti sedamdesetih godina. U slikarsrtvu ova negacija nasleđa iz sedamdesetih godina poprimila je formu obnove klasičnog slikarskog postupka u brojnim oblicima koje danas označavamo jednim opštijim generičnim pojmom Neo-Ekspresionizam. U skulpturi ovaj nagli obrt zabeležen je u pojačanom interesovanju mlađih umetnika za klasične tehnike vajarstva, kao i za upotrebu tradicionalnih materijala kao što su rad u kamenu i mermeru. Pojava figure i metafore u oblikovanje protkane poetskom igrom simbola čine ovo stavaralaštvo u skulpturi zanimljivim posebno što dolazi nakon epohe hladnih stilova. U Britaniji se već u ranim osamdesetim godina pojavila jedna potpuno nova generacija čiji je rad, mada nema jednu zajedničku poetiku, ipak prestavlja jednu novu celinu poznati i kao Nova Britanska Skulptura.
Miško Šuvaković smatra da se nova britanska skulptura 80-ih i 90-ih može definisati kao dekonstrukcija britanske modernističke skulpture 60-ih. Ovom dekonstrukcijom se "ne odbacuju istorijski primeri skulptorskog izraza, već se upotrebljavaju kao znaci preispitivanja i rasprave istorijskog i smisaonog polja skulpture. Dekonstrukcijom modernističkog rada nove genereacije izvedena je trasformacijom trodimenzionalnog objekta u prostornu instalaciju, odbacivanjem konstruktivističkog principa zasnivanjem kolažno-montažnog postupka, uvođenjem semantičkog elementa u skulptorsku instalaciju i uvođenjem pikturalnih elemenata u strukturalne skulptorske odnose. U najistaknutije predstavnike Nove britanske skulpture ubrajaju se: Stephen Cox, Tony Cragg, Barry Flanagan, Anthony Gormley,Richard Deacon, Shirazeh Houshiary, Anish Kapoor, Alison Wilding i Bill Woodrow
Нема коментара:
Постави коментар